Ik heb een winterjas! En net op tijd geloof ik, het heeft hier vannacht voor het eerst een beetje gevroren. Echt koud is het verder nog niet, zo tussen de 15 en de 20graden, af en toe wat regen, af en toe wat zon, maar het is wel al echt herfst: de bomen hebben echt de meest fantastische kleuren, erg cool. Gisteren was het wel akelig rotweer, een graad of 8 en regen, echt van dat weer waar ik een enorme hekel aan heb! Maar goed, het is me dus zowaar gelukt om een winterjas te vinden, het is een donkerroze thenorhtface, in twee lagen, en dan heb ik nog een goede fleece gekocht. Volgens die mevrouw in de winkel moest dat me wel door de winter helpen (nadat ze me eerst had gevraagd of ik al eens eerder -35 had meegemaakt, en toen nogal hard was gaan lachen toen ik nee zei...). Ik begin zo langzamerhand wel een beetje te denken dat overdrijven hier een nationale sport is en dat ze zich ook wel een beetje aanstellen, van de week zag ik Sean, het was een graad of 9 en zonnig, en hij had handschoenen aan op de fiets... Maar misschien is het toch geen slecht idee om een fohn te gaan kopen, want zoals ik nu vaak doe, met nat haar de deur uit lijkt me hier in de winter dan toch weer niet zo'n strak plan.
In Europa zou ik nooit een thenorthface jas gekocht hebben, veel te duur, maar hier was het weliswaar duur, maar nog wel betaalbaar, en ach, zo'n jas gaat ook wel een aantal jaren mee, en het schijnt ook echt wel een noodzakelijke investering te zijn, dus ik ben nu wel voor even onder de pannen. Bovendien is het een jas die uit elkaar gehaald kan worden, en je kunt zowel de binnenste als de buitenstelaag ook apart dragen, dus ik heb nu eigenlijk drie jassen voor de prijs van een haha! Maar goed, genoeg over mijn jas, want daar zijn jullie vast eigenlijk niet in geïnteresseerd (ben er alleen heel blij mee, vandaar!
:-) )
Afgelopen donderdag moest ik de groepsdiscussie leiden van ons college over onderzoeksdesigns, samen met Robert, de supercorrecte marine officier. Dat was een aparte ervaring. Ten eerste moest ik dat samen met hem voorbereiden. We hadden maandag om 13.15u afgesproken, maar hij was er niet, dus nadat ik 20 minuten had gewacht (we hadden er natuurlijk niet aan gedacht om telefoonnummers uit te wisselen) ben ik naar het NPSIA computerlab gegaan, omdat ik ook nog moest oefenen met excel en EVIEWS voor mijn kwantitatieve methodes college. Om kwart over twee komt hij daar binnen, zich uitputtend in verontschuldigingen, dat hij te laat was, allemaal uitermate formeel. Vervolgens bleek bij de voorbereidende besprekingen dat hij eigenlijk nog nergens aan toe gekomen was, dus we hadden eigenlijk ook nog eens niks te bespreken ook. Uiteindelijk hebben we de teksten maar gewoon verdeeld, en heeft ieder zijn eigen stukken voorbereid. Robert is wel een beetje een rare, hij is zo ontzettend formeel en correct, ik word er soms een beetje iebelig van, helemaal omdat hij met mij in de buurt nog correcter wordt vanwege het feit dat ik een vrouw ben. Hij gaat bijvoorbeeld staan als ik binnenkom enzo...rare types, die strijdmacht-kerels! Vervolgens tijdens het college, werd ik met mijn wat post-positivistischere opvattingen over wetenschap behoorlijk gegrilld door David Carment, de professor. Natuurlijk kom ik op die momenten niet op de dingen die ik eigenlijk zou moeten zeggen...dus ik was na de drie uur behoorlijk uitgeput.
Ik moet trouwens wel zeggen dat niet alle strijdmacht-kerels in mijn groep zo zijn als Robert, Roy (de amerikaanse oud-intelligence officer van de US airforce) en Bob (de canadese oud-legerofficier) zijn heel anders, veel opener en minder formeel. Misschien juist omdat ze niet meer in het leger zitten...Ik ben door Bob uitgenodigd om volgende week maandag bij hem en zijn familie Thanksgiving te komen vieren, want hij vond dat ik toch zeker niet hier in mijn eentje op de campus kon bijven zitten. Voor degenen onder jullie die nu denken: maar Thanksgiving is toch in november?, dat klopt, maar dat is in de VS, hier in Canada is het in oktober. Ik heb de uitnodiging met beide handen aangenomen, ben benieuwd hoe dat is, zo'n Thanksgiving dinner. Ik heb inmiddels ook al zo'n vijf uitnodigingen voor kerstmis, dus ook dan hoef ik niet zielig alleen te zitten, haha.
Verder heb ik me deze week bezig gehouden met het aanvragen van een Ontario Graduate Studentship (OGS), de enige Canadese beurs waar ik voor in aanmerking kom, en dat betekent natuurlijk weer enorme stapels papierwerk....referentiebrieven (bedankt Menno en Sophie voor jullie snelle reacties!!!), cijferlijsten, lists of academic achievements, study plans...de deadline is 5 oktober, zal blij zijn als het de deur uit is.
Vanavond hebben we een etentje bij Roy en zijn vrouw, lijkt me wel leuk, dan spreek ik die mensen ook eens buiten de colleges om. Maar eerst vandaag nog maar eens verder met mijn transcriptie, OGS study plan, economie vak (maandag een quiz...) en de was!

Vrijdag al weer....waar blijft de tijd? ;-) Pas drie weken hier, en toch voelt het al als een eeuwigheid. Zal wel komen door alle drukte... Met alle input die ik hier dagelijks krijg wordt mijn hoofd behoorlijk moe, helemaal omdat voor mij niet alleen het nieuwe academische programma een uitdaging vormt, maar ook omdat ik zo veel nieuwe indrukken heb de hele tijd...Hardlopen en yoga zijn dan ook twee welkome (en bijna noodzakelijke) fysieke tegenwichten! Voor de roeiers die dit lezen en aan wie ik het nog niet verteld had: ik heb besloten om de roeiclub voorlopig maar even niet te doen, het zou me heel erg veel (reis)tijd kosten en daarom zou het waarschijnlijk alleen maar stress opleveren in plaats van ontspannend werken. Zodra ik in de lente ergens anders naar toe verhuis wordt het waarschijnlijk wel weer een optie, dus ik zie dan wel verder.
Erg drukke week gehad. Zo druk in mijn hoofd dat allerlei praktische zaken niet helemaal lopen zoals ik wil: ik laat dozen waspoeder vallen, vergeet voortdurend dingen mee te nemen zodat ik voor bijna alles twee keer moet lopen, ik knoei olijfolie op mijn kleren bij het koken, en doe flesjes water half open in mijn tas, vergeet delen van artikelen te kopieren, laat stapels papier vallen en ben voortdurend op zoek naar mijn sleutels, portemonnee, horloge en wat dies meer zei... Ik begin te begrijpen waar het hele 'verstrooide professor' idee vandaan komt haha!
De colleges zijn erg uitdagend, maar wel leuk. Ik ben gelukkig niet de enige die er een beetje 'overwhelmed' door is, ik krijg zelfs het idee dat al die kerels hier het eigenlijk wel prettig vinden dat er een vrouw is die dat af en toe gewoon openlijk toegeeft...daardoor is er in ieder geval nog niet heel erg een sfeer van tegen elkaar opbieden en stoer doen. Kan ik tenminste op die manier toch ook nog iets bijdragen haha! Mijn statistiek professor bleek dinsdag te denken dat ik een enorme statistiek kennis heb, hij had in mijn dossier gezien dat ik in Aber research training had gedaan met daarin het vak 'data collection and analysis', en hij ging er vanuit dat dat wel allemaal statistiek geweest zou zijn...nou zat er wel een deel SPSS in, maar ik vrees nu toch wel een beetje dat zijn verwachtingen wat al te hoog gespannen gaan zijn. Maar goed, ik ga gewoon mijn best doen, we zien wel wat er van komt!
Donderdag kreeg ik het eerste interview dat ik als Research Assistant zal moeten gaan transcriberen. Ik heb er net naar geluisterd, en gelukkig is het in ieder geval een interessant interview. Ben benieuwd of ik daar over twee weken nog zo over denk, haha!
Gisteravond samen met mijn huisgenootje, haar vriend en nog een meisje van onze 'floor' een 'haunted walk' gedaan, oftewel een wandeling door Ottawa met allerlei spookverhalen. Was wel erg leuk, er spoken hier nogal wat geesten haha! We gaan dit waarschijnlijk met Halloween nog een keer doen, dan schijnen ze echt spectaculaire dingen te doen, dus ik ben benieuwd! Toen we thuiskwamen was Grey's Anatomy op tv, gisteren was hier de premiere van de nieuwe serie. Wel een beetje jammer dat bleek dat wij in Nederland een seizoen achterlopen...(of misschien heb ik de laatste afleveringen allemaal gemist...?), maar Amaya (huisgenootje) en ik hebben ons wel vermaakt. Vanavond komt Andrea (dat andere meisje van onze floor) hier eten en dan gaan we daarna de stad in om de verjaardag van Craig (een of andere engineer die we bij de boatcruise hebben leren kennen) te vieren. Volgens Amaya viert hij het verder helemaal niet, wel een beetje raar dat er dan drie meisjes die hij pas 1 keer gezien heeft voor een feestje voor hem zorgen...maar goed, het zal vast wel gezellig worden!

Twee weken hier en ik begin zo langzamerhand een heel klein beetje te wennen. Er zijn wel rare dingen hier hoor: melk zit in plastic zakken (die je dan weer in een kan moet zetten), sap wordt in geconcentreerde vorm ingevroren verkocht (ook weer om zelf in een kan te doen en aan te lengen); je moet betalen voor inkomende gesprekken op een mobiel; cafe's, bars, restaurants en alle openbare gebouwen zijn rookvrij; wijn en andere drank wordt alleen verkocht in (staatsgecontroleerde) LCBO's-(liquor stores), bier alleen in (staatsgecontroleerde) 'Beer Stores' (een winkel die ook echt 'The Beer Store' heet); als je bij iemand thuis komt trek je meteen je schoenen uit, zodat iedereen op feestjes op zijn sokken rondloopt; als je in een cafe of restaurant iets eet of drinkt moet je 15 procent fooi erbij rekenen, omdat het bedienend personeel anders niks verdient; bij koffie gaat het eerder om de kwantiteit dan om de kwaliteit en iedereen loopt hier dan ook rond met thermomokken van ongeveer een halve liter warm gekleurd water... Die mok is overigens een idee waar ik aan toegegeven heb, zodat ik nu ook zo'n mok heb en mijn eigen (lekkere) koffie mee kan nemen en niet meer steeds ondrinkbare slappe koffie hoef te kopen, want dat werd toch wel een beetje een prijzige aangelegenheid voor het slootwater dat je er voor kreeg. Bovendien hoorde ik gisteren dat 'Tim Horton's' (een hele grote koffie-keten) nicotine in zijn koffie schijnt te doen om mensen steeds weer terug te laten komen...geen idee of dat een urban myth is, maar het lijkt me toch iets om te vermijden, haha!
Ottawa blijkt overigens ondanks de 800.000 inwoners ook weer een dorp: donderdag was ik met twee andere PhDs naar een lezing op het ministerie van Buitenlandse Zaken geweest ('Why the Western Hemisphere Matters'- interessant om zo eens te horen als Europeaan haha!) en toen we terugliepen waren we de lezing nogal sceptisch aan het bespreken. Iemand die achter ons liep sprak ons daarover aan, hij werkte op het ministerie en hij was geinteresseerd in wat wij van de lezing vonden. Gisteravond had ik vervolgens een feestje bij een vriend van een vriend van een vriendin, en wie loopt daar ook rond: diezelfde man van het ministerie...klein wereldje... wel grappig op zich, zijn zus blijkt dan weer te roeien, volgens mij kent iedereen dus iedereen uiteindelijk...
Dat feestje was wel leuk, heb weer een paar interessante nieuwe mensen leren kennen. Ik ben er wel weer achter dat er ondanks de tien jaar die er verstreken zijn na mijn jaar in Venezuela, het nog steeds hetzelfde is als toen om als Nederlander in het buitenland te zitten: Ah, Nederland...hasj! Gisteravond ook weer, zo'n kerel die echt een half uur tegen me aan heeft staan ouwehoeren over dat Amsterdam toch zo geweldig is met alle coffeeshops, en al zijn stoere verhalen over hoe stoned hij wel niet was daar (en dit was een man van in de veertig)...
Paradoxaal genoeg was dit voor mij echter wel het eerste feestje waar door bijna iedereen een waterpijp gerookt werd...nou kan het zijn dat dat ligt aan het soort feestjes waar ik in Nederland naar toe ging, maar ik vond het toch wel opvallend, helemaal omdat dit allemaal werkende mensen waren, de meesten ambtenaar of dokter en tussen de 30 en de 40. Wel vervelend dat je dan vervolgens weer kunt gaan uitleggen dat je 'nee, echt niet hoeft', want als Nederlandse word je toch wel een beetje geacht regelmatig zo stoned als een garnaal rond te lopen geloof ik...
Vandaag ben ik gaan proberen een mobiele telefoon te kopen. Nou, dat gaat me toch ook nog heel wat hoofdbrekens kosten! Allemachtig, er is hier echt geen touw aan vast te knopen! Volgens de telefoonwinkels is een prepaid telefoon echt geen optie, omdat dat veel te duur is, maar ik weet nog niet zeker of ik meteen een contract voor drie jaar wil...en dan zit in geen van de prijzen de belasting meegerekend, dus als je een contract van $20 per maand afsluit betaal je uiteindelijk minstens $32. En omdat ik eigenlijk nog steeds totaal geen idee heb van wat ik hier nu per maand ongeveer binnenkrijg, en wat ik nodig heb, vind ik het allemaal uitermate ingewikkeld. Ben blij dat ik niet de juiste papieren bij me had (ze doen hier een creditcheck als je een telefoon wil en ik had niet de juiste bankgegevens bij me) anders was ik waarschijnlijk niet zonder telefoon weggekomen, en nu heb ik tenminste nog even een beetje bedenktijd. ;-)
De winterjas is vrijdag nog niet gelukt, het bleek dat de meeste winkels hun winterspullen nog niet binnen hadden, dus dat schoot niet echt op. Wel heb ik allerlei winterboots gepast, waarbij de verkoopster er maar niet over uit kon dat mijn voeten echt een maat verschillen, en er een verkoper een half uur een verhaal over sokken heeft gehouden... We hebben dus wel erg veel lol gehad vrijdag, we zijn van 6 tot 11 aan het winkelen geweest, de halve stad doorgereden van de Ikea naar de Wallmart naar de Canadian Mountain Equipment Coop naar de supermarkt, maar nu heb ik wel een nachtkastje en een tv en weer voor een week of twee eten. Het is wel een beetje een rare ervaring om hier in een 24-uurs supermarkt boodschappen te lopen doen op vrijdag avond om half elf...tja, er blijft toch ook nog een hoop te wennen hier in het Noord-Amerikaanse!

Ik was er al bang voor: dagelijkse updates ga ik niet volhouden! Ik heb het nu al druk maar het gaat nog veel drukker worden, er komt een enorme hoeveelheid werk op me af! Het weekend was leuk, zaterdagavond wezen stappen in een Irish Pub, leuke nieuwe mensen leren kennen. We waren met dezelfde vier PhD studenten als donderdagavond en de vrienden van een van hen. De vrouw van een van mijn medestudenten was er ook, die was echt heel erg aardig, en het was wel prettig om er ook nog een vrouw bij te hebben! Omdat de laatste bus al vrij vroeg terug ging werd ik door een vriend van mijn 'classmate' met de auto thuis gebracht, maar die kwam op weg naar buiten een stel vrienden tegen die hij al heel lang niet gesproken had, en waarvan er twee in nederland hadden gewoond, dus die begonnen meteen allerlei schunnige dingen te roepen in het Nederlands. Waarom leren Nederlanders buitenlanders toch altijd de schunnigste zinnetjes????
Zondag beetje uitgeslapen, hard gelopen, gelezen, en 's avonds uitgerust met een film ('v for vendetta') en een pizza met een stel van mijn 'class' bij een van hen thuis, toen nog in een discussie beland, daardoor bus gemist en toen met een taxi terug naar Carleton moeten gaan...het begint me nu al te irriteren dat ik zo ver van iedereen vandaan woon! Gelukkig viel de prijs van de taxi mee, 12 dollar voor een rit van een kwartier...dat zou je in Nederland toch niet lukken midden in de nacht!
Maandag begon mijn derdejaars economie vak, 'Introduction to Economic Development'. Er zijn gelukkig nog meer mensen die dat vak moeten doen, dus we zaten daar met zijn drieën, en ik geloof niet dat het een heel groot probleem gaat worden, we kregen nu een lezing van een uur over waarom armoede allemaal slecht is... Tja... De rest van de tijd voorbereidingen voor de les van dinsdag gedaan, en daarna 's avonds aan de praat geraakt met mijn huisgenootje, wat erg gezellig en leuk was. We blijken een heleboel gemeen te hebben, dus ik geloof dat ik het wat dat betreft echt getroffen heb!
Vandaag had ik mijn eerste yogales van 9.30 tot 11.00, waarna ik een half uur had om me om te kleden, koffie te halen en naar mijn eerste drie uur durende college kwantitatieve methodes te gaan (uiteraard helemaal aan de andere kant van de campus). Nou, dat vak wordt nog een behoorlijke kluif! (vandaar dat ik vandaag zo kortaf was op skype mam, mijn hoofd was echt erg moe, sorry!). We moeten leren om te werken met EVIEWS of STATA, en dan een kwantitatieve research paper schrijven van publiceerbare kwaliteit. Dat betekent dat we zelf een vraag moeten bedenken, hypotheses moeten maken om die vraag te kunnen beantwoorden, een dataset moeten vinden (we hoeven hem niet zelf te maken) waarmee we die hypotheses dan weer kunnen testen...en dan vervolgens het hele onderzoek uit voeren.... en dat allemaal van een niveau dat zo in een tijdschrift zou kunnen verschijnen...Of we maar even voor over twee weken met een vraag en een database willen komen...dat wordt een heleboel preliminary research de komende paar dagen! Dus ik was net aan het proberen om uit te vinden welke zoekmachines de bieb hier allemaal heeft, en welke tijdschriften ze hebben en of ik die misschien vanaf mijn kamer kan downloaden...maar helaas ik zal er toch echt voor naar de bieb moeten.
Wel een beetje jammer dat de twee programma's die we nu gebruiken nou net weer niet SPSS zijn, vooral omdat dat het programma is waarmee ik zal moeten werken als research assistant...dus ik heb het twijfelachtige genoegen om met drie programma's om te moeten leren gaan... :S
Vanavond mag ik mij gaan verdiepen in Imre Lakatos en zijn ideeën over wat wetenschap is voor het college van donderdag, plus nog wat literatuur van anderen, kleine 300 pagina's...ze houden hier wel van een beetje stevige aanpak. Vrijdag ga ik samen met mijn huisgenootje een winterjas kopen, zij moet er ook nog een hebben en het wordt hier nu 's nachts al behoorlijk koud (graad of 6), dus het kan geen kwaad om er nu al eens naar te gaan kijken!
Maar nu eerst maar even iets eten!

Weekend! Wat een drukke week zeg, ik ben hier nog maar bijna een week en het voelt nu al als een eeuwigheid. Het eerste college donderdag viel erg mee; we hebben eerst anderhalf uur over onszelf mogen vertellen en na de pauze kregen we van die grote vragen als 'wat is wetenschap?', 'hoe kan de internationale betrekkingen-wetenschapper bijdragen aan beleid?', 'Kunnen de andere sociale wetenschappen net zo methodologisch strak worden bedreven als de economie?'. De professor zat ons dan iedere keer vol verwachting aan te kijken na zo'n vraag, terwijl er bij ons een ongemakkelijke stilte viel....raar om weer terug te zijn aan de andere kant van de tafel na twee jaar dit soort vragen stellen! ;)
's Avonds hadden we een diner, met alle PhD studenten, de directeur en vice-directeur van de School, een Britse oud-diplomate die nu research fellow is (zeeeeeeer upperclass English), en de oudste professor van de School, professor Rudner. Het was erg gezellig, heb lang gepraat met een van mijn 'classmates', een man die 34 jaar in het Canadese leger heeft gediend (waarvan de laatste 2 in Nunavut, een gebied in het Noorden van Canada, bestuurd door de Inuit, en verder vooral veel sneeuw en ijsberen). Hij heeft ook een 'tour of duty' gedaan in Bosnie tijdens de oorlog daar, en hij had een erg interessante kijk op Srebrenica, waarvan hij vond dat de Nederlanders geen enkele blaam trof en dat de Britten en de Fransen niet zo'n grote mond moesten hebben als ze zeiden dat zij wél gevochten zouden hebben. Hij was het dus eens met Karremans, en zei dat de Britten en Fransen makkelijk praten hadden, omdat hij ervan overtuigd was dat als zij in Srebrenica hadden gezeten er wél luchtsteun gekomen zou zijn. Tja...
Ik begin steeds meer te geloven dat dit een paar hele interessante jaren kunnen worden! :)
Na het eten zijn we met vier van de 9 nog wat gaan drinken (de rest moest allemaal dingen doen de volgende morgen), en ik moet zeggen: ik geloof wel dat ik moet leren om nog iets harder te praten dan ik normaal al doe wil ik af en toe ook iets aan de conversatie kunnen bijdragen tussen al die mannen die zichzelf allemaal erg intelligent vinden. Het gaat allemaal maar om het hardst tegen elkaar in....en daar kom je als vrouw soms wel wat moeilijk tussen merkte ik! ;-) En als je echt je stem verheft denken ze meteen dat je boos bent, omdat je stem dan zo schril wordt...
De volgende morgen vol goede moed om negen uur naar City Hall gegaan om mijn SIN-kaart (social insurance number) aan te vragen, 20 minuten met de bus, 10 minuten lopen, maar helaas bleek toen ik daar was aangekomen dat ik een brief met een begin en een einddatum en zowel de handtekening van iemand op de universiteit als mijn eigen handtekening moest hebben...dus kon ik onverrichterzake weer terug. Weer een half uur onderweg, die brief gekregen van de PhD administrator, weer een half uur reizen naar City Hall en zowaar: het is geregeld! Stomme burocratie ook!
Gelukkig was ik net op tijd terug voor de 'bus tour' van de Grad Students Association (GSA), een rondrit in een open dubbeldekker met gids, erg leuk, nu heb ik tenminste een beetje een idee van wat er in Ottawa zo allemaal is. Was er met mijn huisgenootje, die overigens erg aardig is, ze is net als ik eerstejaars PhD. Tot nu toe kunnen we het in ieder geval prima vinden.
Waar ik bij de busrit natuurlijk weer niet aan gedacht had: het was erg zonnig en warm en ik had geen zonnebrand bij me...resultaat: vuurrode nek en schouders....oeps!
's Avonds was er een boatcruise op de Ottawa river, ook georganiseerd door de GSA, waar ik weer een stel erg leuke mensen heb leren kennen. Op weg ernaar toe was er echt een enorme onweersbui, zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt, bliksems overal en eentje zo dichtbij dat we de boom waar hij insloeg zagen omvallen... Gelukkig was het kort maar krachtig, dus tijdens de cruise geen onweer meer.
De rest ging na deze 'cruise' nog stappen maar ik was echt doodmoe, dus ik heb de bus terug genomen. Voor vanavond ben ik uitgenodigd door een van mijn classmates om met hem en zij vrienden wat te gaan drinken, denk dat ik dat wel ga doen, leer ik weer wat nieuwe mensen kennen. Maar eerst vandaag: wassen, boodschappen doen (van die normaal gesproken routine dingen die nu uren kosten omdat je niet weet hoe de wasmachines werken, waar alles staat in de supermarkt etc...), tv kopen, geld halen voor de roeiclub....genoeg te doen dus!

Het wordt zo wel een bijna dagelijkse blog zeg...kan niet beloven dat ik dat vol ga houden! Maar goed, het is leuk voor zo lang als het duurt! Vandaag weer een drukke dag, eerst van alles gelezen, toen mijn registratie afgemaakt (formulier hier, handtekening daar...weer naar een ander kantoor met een enorme rij ervoor), een bankrekening geopend (wat verrassend makkelijk ging), om er vervolgens achter te komen dat ik ook nog ergens een social insurance number (SOFInummer) moet aanvragen om betaald te kunnen worden (een procedure die slechts 3 weken in beslag zal nemen) en tenslotte naar de roeiclub want die hadden een informatie-avond. Dat bleek bij nader inzien de informatieavond voor het competitieve roeien te zijn, en dat gaat nogal anders dan in Nederland. Iedere morgen kwart over vijf het water op, en tegen half acht terug. Daarnaast verplicht iedere avond nog zelf iets doen (krachttraining, hardlopen, fietsen etc.). Maar ja, dan train je ook wel met de dames die aan het selectietraject van de Canadese bond meedoen. Al zag de coach het helemaal met me zitten, ik dacht zelf toch niet echt dat ik met zo'n groep mee zou kunnen komen, dus heb ik een verhaal afgestoken dat ik nu nog niet kan overzien hoe druk ik het eigenlijk ga krijgen en dat ik nu zo'n afspraak niet wil aangaan. Zie mezelf toch echt niet meetrainen tussen de Canadese Marit van Eupens hoor! Bovendien kan ik zonder auto en zonder fiets niet eens op tijd aanwezig zijn (de eerste bus gaat pas om 6uur), en om nou een uur heen en een uur terug te gaan lopen...Dus word ik nu vooralsnog recreatief lid, die gaan drie keer per week het water op, en dat lijkt me voorlopig voldoende. Mocht blijken dat ik meer wil, dan kan dat altijd nog, ik ben hier tenslotte nog wel een tijdje! Er was nog een (erg aardig) meisje uit Montreal dat met hetzelfde zat als ik: altijd drie, vier keer in de week geroeid, maar ook net een nieuwe baan en net naar Ottawa verhuisd. Zij zag het ook niet zo zitten om zo vaak en fanatiek te gaan roeien. Omdat ze graag scullt hebben we emailadressen uitgewisseld, dus dan heb ik in ieder geval iemand om af en toe mee het water op te gaan.
Carleton is trouwens toch wel echt ver weg van alles zeg! Ben vandaag 50 minuten bezig geweest om naar de roeiclub te komen, eerst 25 minuten in de bus, en dan nog 25 minuten lopen...had ik nou toch mijn fiets maar meegenomen!
Voor degenen die vroegen naar mijn jetlag: mijn biologische klok is nog steeds niet aan de tijden hier gewend, ik val nu echt in slaap (het is hier bijna tien uur, maar bij jullie rond 4-en 's nachts), en ik ben iedere morgen om een uur of 5 klaarwakker... best wel irritant! Morgen eerste college: ik ben benieuwd! 's Avonds dan nog een diner met alle PhD studenten en de directeur van de School, lijkt met leuk, kan ik iedereen een beetje beter leren kennen.

voor de liefhebbers

Voor de liefhebbers wat foto's: twee van mijn kamer, twee van de 'suite', en een van het uitzicht (op een wel erg regenachtige dag, het was vandaag een stuk vrolijker! :) )

dus....ik dacht rustig te kunnen beginnen... :-S

Nou als ik al gedacht had dat ze hier rustig zouden beginnen, dan kan ik dat idee nu zeker van tafel vegen: er ligt nu een stapel kopieën van zo'n tweehonderd pagina's op mijn tafel, te lezen voor donderdagmorgen half twaalf. En dat is pas voor 1 vak... Ach ja, ik werd door mijn begeleider dan ook met een sarcastisch lachje hartelijk welkom geheten tot het leven van de PhD student.
Vandaag begonnen met allerlei adminstratieve zaken: een collegekaart, een verzekering, een bankrekening (waar ik dan weer apart een afspraak voor moest maken, dus moet ik morgen nog een keer naar de bank), boeken, collegeblokken; heel leuk allemaal! Gelukkig kon ik me nu wel gewoon registreren voor alle vakken die ik dit semester moet volgen, dus dat is gelukkig allemaal geregeld.
Vanmiddag dan de PhD orientatie, waar ik eindelijk ook de rest eens zag. Ik ben inderdaad de enige vrouw, wat me toch een beetje een raar gevoel gaf. Er is een Amerikaan met een luchtmachtachtergrond, en een oorspronkelijke Duitser die nu al vier jaar in Canada woont, de rest is Canadees. Een is iets bij de marine, een ander een gepensioneerd legerofficier, verder is iedereen zo'n beetje van mijn leeftijd. Ik bleek gelukkig op geen stukken na de enige die micro en macroeconomie had moeten doen, een iemand had het pas vorige week afgemaakt, dus dan had ik mijn planning toch goed op orde!
Na een heleboel verhalen over hoe goed de school is, dat het toch zo'n goed programma is etc. etc. en een hoop uitleg over administratieve zaken, kregen we een praatje met onze begeleiders. Die van mij begon meteen een heel verhaal over waar ik allemaal aan moest denken bij mijn ideeën voor een proefschrift, dus dat kan ik nu allemaal lekker verwerken. Gelukkig hoeft dat voorstel niet volgende week ingeleverd te worden...Hij was wel erg aardig, en we hebben naast alle adminstratieve zaken ook een hele tijd gewoon gepraat over leven in Canada, plannen voor na mijn PhD, dus dat was leuk.
Verder nog met twee anderen even alle literatuur voor deze week gekopieerd, dat kopiëren voor die vakken gaat nog een behoorlijke smak geld kosten! Dit was al 9 dollar, en dit was nog maar één college voor één vak... :S
Maar goed, word net door onze floor residence fellow geroepen dat we 'floor meeting' hebben van de vijfde verdieping Leeds House, zie ik alle anderen hier op de gang ook eens...

Update

Zo, ik ben er. Na al het afscheid nemen was het nu ook wel tijd om te gaan. De reis verliep uiteindelijk allemaal goed, maar erg soepel was het niet. Het begon al met 2 uur vertraging op Schiphol omdat de een of andere routine-check aan het vliegtuig bij vertrek in Toronto niet was uitgevoerd en dat nu dus in Amsterdam moest gebeuren. Vervolgens kwam er nog eens een half uur bij omdat toen we er bijna waren bleek dat een van de landingsbanen in Toronto was gesloten vanwege een vliegtuig dat een stuk uit de landingsbaan had geschraapt. Leuk rondjes gecirkeld boven Toronto dus. Helaas had ik toen van de 4 uur die ik eigenlijk in Toronto zou hebben nog maar anderhalf over, en ik moest nog mijn study permit van de immigratiedienst krijgen, mijn koffers ophalen bij de bagageband, meenemen door de douane, ergens anders weer inleveren en naar mijn vliegtuig rennen. Van het geplande 'even wat eten' kwam dus niet zo veel terecht... Gelukkig was de immigratiedienst uitermate vriendelijk en kreeg ik zelfs meteen een study permit voor twee jaar (ook al is mijn beurs voor het tweede jaar afhankelijk van mijn resultaten in het eerste jaar), dus dat viel allemaal mee.
Aangekomen in Ottawa kwamen mijn koffers natuurlijk als laatste aan (maar gelukkig waren ze er ondanks alle vertragingen wel gewoon), en nadat ik me gemeld had bij de Carleton University Airport Pickup Service kon ik wederom gaan zitten wachten op een busje dat me naar de universiteit zou brengen. Dat duurde ook nog eens een dik uur, dus ik was pas om half twaalf 's nachts (en voor mijn biologische klok om half zes 's morgens) eindelijk op mijn kamer. Mijn huisgenote was er niet, er lag een briefje dat ze als het goed is vanmiddag terug komt, dus ik ben benieuwd. Nadat ik de drang om meteen mijn koffers helemaal uit te pakken had bedwongen, heb ik even gedoucht en ben ik gaan slapen. Vanmorgen even een internetkabel gekocht en uitgevonden hoe de telefoon nou eigenlijk werkt, zodat ik Sean kon bellen, en nu zo meteen naar Ikea (wat volgens hem een drama gaat worden omdat het in dit weekend vanwege het begin van het schooljaar altijd chaos is...). Klinkt erg...maar ik heb toch echt beddegoed nodig!