Een nogal nat kano-weekend in Algonquin Park

Met 8 mensen (mijn klasgenoot Roy en zijn zwager Patrick; mijn klasgenoot Martin en zijn vriendin Sonia; Carrie (een vriendin van Martin) en haar vriend Stefan; en Ward en ik) gingen we dit weekend kanoevaren en kamperen in de wildernis in Algonquin Park, het grootste en oudste natuurpark in Canada. Martin had het allemaal georganiseerd, en vrijdagmorgen om half negen vertrokken we vol goede moed. Na een autorit van een kleine vier en een half uur kwamen we eindelijk bij ons vertrekpunt aan. Na de kano's volgeladen te hebben met al onze zooi, vergunningen te hebben gekocht voor het park en een routeplanning achtergelaten te hebben, vertrokken we over een groot meer naar nog meer 'the middle of nowhere'. Er stond redelijk wat wind, die we uiteraard pal van voren kregen, dus dat was meteen behoorlijk aanpoten. Na het meer overgestoken te hebben kwamen we aan bij onze eerste 'portage': een soort van klunen, maar dan met een kano. Alle zooi uit de kano, rugzak voor, rugzak achter, tent in de ene hand, peddels in de andere, Ward kano op z'n nek en lopen maar... De eerste twee portages vielen gelukkig nogal mee qua lengte, maar de laatste van de dag was bijna twee kilometer lang, en dan is dit ineens echt niet zo heel leuk meer. Vooral als de muggen zich niet zo erg veel blijken aan te trekken van kleding of anti-muggenspray. Loop je met je handen vol en topzwaar van de tassen door de bossen, voel je hoe je rug onder je rugzak langzaam helemaal lekgeprikt wordt, dwars door je t-shirt heen...Gelukkig was de beloning geweldig: een strand aan een meer met een fantastische kampeerplek, met vuurplaats en voldoende ruimte voor alle tenten. Na de tenten te hebben opgezet en een vuur te hebben gestookt was het tijd voor eten: karbonades en noedelsoep hebben nog nooit zo lekker gesmaakt! :)

Omdat het de eerste avond superhelder en nieuwe maan was, konden we ongelooflijk veel sterren zien. Raar, ik heb eigenlijk nooit beseft hoe licht het eigenlijk altijd om me heen is, het was hier zo ongelooflijk donker! Erg cool, want daardoor konden we wel de melkweg zien. Na al ons eten in waterdichte zakken aan touwen in bomen gehesen te hebben, en wat angstaanjagende verhalen over beren op zoek naar eten gehoord te hebben, heb ik erg rustig geslapen...ahum.... ;) Ja, kamperen is zo wel iets anders dan op van die georganiseerde Europese campings: als je geen waterfilter bij je hebt heb je geen drinkwater, er is niet zomaar even ergens een kampwinkel, douches bestaan niet en de wc is gewoon een in de grond gegraven gat. Wel erg cool om eens mee te maken. Ongelooflijk zo wijds en ongeschonden de natuur hier nog is!!!

Helaas bleek gedurende de nacht dat het mooie weer geen stand hield, het uitzicht was behoorlijk veel grijzer en heel erg veel natter de volgende morgen...

Na de hele morgen wat rond het kampvuur gehangen te hebben hadden we daar zat van en dus besloten we toch maar een kanotripje te gaan maken. Ondanks de regen was het fantastisch mooi, en hebben we erg veel lol gehad.

Beverdammen, roofvogels, en twee 'loons' (een typisch Canadese watervogel, die een erg raar geluid maakt en die op de dollar munt staat) en ettelijke liters regen verder kwamen we zeik en zeiknat weer terug bij ons kamp, waar we met veel moeite het vuur weer aankregen zodat we in ieder geval weer een beetje op konden warmen. Met zijn allen zo dicht mogelijk bij het vuur wat natgeworden pinda's en rozijnen gegeten, en toen het maar keihard bleef regenen is iedereen toch maar in zijn eigen tent gekropen om een beetje op te warmen in een slaapzak. Gelukkig hield het rond een uur of zeven dan toch eindelijk op met regenen, zodat we het vuur weer op konden stoken en onze kleren een beetje konden drogen. Mijn jas ruikt (ook na wassen) nog naar vuur!! (maar hij was in ieder geval wel droog ;) ).

Gelukkig was het zondagmorgen eindelijk echt droog, en dus konden we zonder al te veel moeite alles inpakken voor de terugweg. We moesten dezelfde weg terug als we heen gekomen waren, alleen stond er dit keer iets meer wind dan op de heenweg. Dat bleek vooral toen we dat grotere meer weer over moesten steken...Ward en ik dachten slim te zijn door onder een hoek van 60 graden de golven te blijven insnijden...daardoor moesten we alleen wel midden over het meer, en toen we voorbij een landtong kwamen bleek ineens hoeveel wind er echt stond...redelijk link eigenlijk wel...gelukkig raakten we geen van beiden in paniek, en hebben we het keurig gehaald...maar allemachtig, ik was totaal kapot toen we eindelijk aan wal waren! Je kan namelijk nooit stoppen met peddelen, want zodra je je voorwaartse snelheid (hoe klein ook) kwijtraakt krijgt de wind vat op je boot, kom je gelijk aan de golven te liggen, en dan ga je om...Ja, heel leuk dat kanoen haha!

Aangekomen bij de auto, hebben we alles met moeite weer ingeladen (waarom lijkt het altijd alsof je op de terugweg meer bij je hebt dat op de heenweg???), en na vier en een half uur in de auto (met stops bij een subway, poutine (Quebeqois specialiteit: friet met dikke jus en kaaswrongel) shop en Dairy Queen, waren we weer in Ottawa, waar het stralend mooi weer was...Met een biertje en een bord pasta waren Ward en ik na een douche moe maar voldaan toch ook wel weer blij om weer thuis te zijn :). Almetal dus een heel erg geslaagd weekend.

En dan nog dit: speciaal voor mijn vader, zoals beloofd, een foto van mij met hoed.