kamperen en het begin van het schooljaar

September...ik ben nu officieel aan mijn tweede jaar hier begonnen...raar idee! Om nog even weg te gaan voordat alle gekte weer losbarst, zijn Ward en ik afgelopen weekend 600 kilometer naar het noordwesten van Ontario gereden om te gaan kamperen. 600 kilometer is nogal een eind, maar wij waren nogal laat met het zoeken naar een camping, en alles was vol omdat afgelopen weekend hier een lang weekend was, dus hadden we besloten ons heil dan maar ver weg te zoeken. En de lange autorit was zeker de moeite waard! De camping waar we stonden, Esker Lakes Provincial Park, was zowat leeg (en zeker op het stuk waar wij stonden), dus we hadden heel erg de ruimte, en de omgeving was erg mooi. Het is op de waterscheiding tussen de atlantische oceaan en de arctische oceaan, in het bos, dat voornamelijk bestaat uit enorm hoge berken. We kwamen er zaterdagmiddag na een supermooie autorit door allerlei heuvels, wildernis enz. aan, en moesten na het eten en het opzetten van onze tent 's avonds zowat in het kampvuur kruipen om een beetje warm te blijven. De volgende dag hebben we een wandeltocht van 14 kilometer gemaakt, door de bossen, door moerassen, over omgevallen bomen...best vermoeiend! Geen elanden of beren tegengekomen, wel twee slangen en een heleboel berensporen. Toen we later weer bij de camping waren zagen we een hele grote berenval staan, en we kwamen er een van de andere kampeerders tegen, die vertelde dat ze de hele zomer erg veel last van beren hadden gehad op deze camping, omdat er nauwelijks bessen waren. Normaal blijven beren liever bij mensen uit de buurt, maar als ze honger hebben gaan ze op strooptocht. Je moet dus ook altijd al je eten en alles wat zoetig ruikt (tandpasta, zeep etc.) in een auto bewaren of in een boom hangen als je hier kampeert. Nou, je kunt je voorstellen, na deze mededelingen van deze andere kampeerder heb ik heeeeeeeeeel rustig geslapen...ahum.

De volgende morgen ging deze camping dicht (net als heel veel andere campings in Ontario na het Labour Day weekend in september), dus moesten we vertrekken. We zijn via een andere route (nog veel mooier!!) naar het zuiden gereden en hebben een camping in Algonquin Park opgezocht. Daar hadden ze niet zo veel last van beren, maar wel van chipmunks (die graag in je auto kruipen, of op schoot komen zitten - ik wist trouwens niet dat chipmunks ook wangzakken hebben, maar het zijn eigenlijk net hamsters!) en wasberen. We zaten bij ons niet zo erg goed brandende kampvuur (het hout dat de camping ons verkocht had was zeiknat) en we hoorden iets in de bosjes scharrelen. Ik scheen met mijn zaklamp, zat er een wasbeer. Ward helemaal enthousiast, begon tegen dat beest te praten: hey little fellow, what are you doing? Die wasbeer, duidelijk een vaste gast op de camping, dacht: he, eten! en rent echt in een rechte lijn naar Ward, totdat ie onder Ward's stoel zat. Dat vond Ward toch weer even iets minder... dus die probeerde het beestje weg te jagen door met zijn handen te wapperen en kstkst geluiden te maken. Eigenlijk hoogstkomisch!!!

Daarna zijn we naar het strandje van het meer gelopen, want het was superhelder, en dus konden we heel erg veel sterren zien. Ik blijf er enorm van onder de indruk...hoe donker het hier kan zijn... ongelooflijk, en heeeeeel erg mooi!!! En op de achtergrond hoorden we af en toe wolfgehuil, om het plaatje compleet te maken.

Dinsdag hebben we alles ingepakt en toen zijn we een wandeling over allemaal kliffen gaan maken voordat we de terugreis naar Ottawa aanvaardden. De bossen beginnen langzaam van kleur te veranderen, dus de vergezichten waren adembenemend! En verder kwamen we nog een hele hoop beverdammen en -burchten, twee schildpadden en een kolibrie tegen, tot Ward's teleurstelling en mijn lichte opluchting dus weer geen beren of elanden. Voor foto's (uploaden duurt hier zo ongelooflijk lang...:S) zie: http://carletoncanada.facebook.com/album.php?aid=21300&l=c949f&id=664586281

Was dus erg geslaagd, even helemaal weg. Helaas lag er een hoop werk toen ik thuiskwam, we hadden woensdags 5 sollicitatiegesprekken gepland voor twee research assistants die voor Jim en mij gaan werken aan een database (jaja, ik word baas haha!), en daar moest ik nog van alles voor voorbereiden. Rustig thuiskomen was er dus niet bij: de realiteit plofte meteen weer bovenop me... :S

Het schooljaar is nu dus officieel weer begonnen, al beginnen mijn colleges pas maandag. Het ondersteunend personeel heeft deze gelegenheid aangegrepen om te gaan staken, dus de universiteit is een grote chaos. Printers en kopieerapparaten worden niet gerepareerd of bijgevuld dus literatuur bij elkaar sprokkelen valt nog niet mee, computers worden niet gerepareerd als ze vastlopen, je kunt nergens je kopieerkaart opladen, wij hebben geen sleutel van ons nieuwe kantoor en niemand kan ons die geven aangezien de secretaresses er niet zijn, niemand weet of alle roosters kloppen... En dat omdat men vindt dat als de wetenschappelijke medewerkers 4% loonsverhoging (per jaar voor de komende drie jaar) krijgen (bedongen in het najaar vorig jaar), het ondersteunend personeel met een bod van 3% geen genoegen kan nemen...Ergens begrijp ik wel dat ze vinden dat het oneerlijk is om sommige mensen meer te geven dan anderen, maar aan de andere kant komt mijn Nederlandse poldermodel-loonmatigingshart accuut in opstand...hoezo is drie procent per jaar te weinig?? En vier procent is absurd!!! De vakbonden hebben hier nog heel erg de houding dat de werkgever 'de vuile kapitalistische uitbuitende vijand' is, en dat het gaat om zo veel mogelijk loonsverhoging in loononderhandelingen. Het wordt daarnaast ook absoluut niet gewaardeerd als je ze niet steunt; zelfs als je helemaal niks met die hele staking te maken hebt wordt je geacht de stakers te steunen want als de vakbond staakt dan is dat per definitie terecht. Je bent ook verplicht lid van een vakbond als je waar dan ook werkt (ik ben een uitzondering omdat mijn beurs een onderzoekstoelage is ben ik geen werknemer en dus geen vakbondslid), en als je besluit niet te staken terwijl de vakbond tot een staking beslist (wat per referendum gebeurt, dat dan weer wel) kan de vakbond je via de rechter zelfs proberen een boete op te leggen.

Verder blijkt dat er na alle tentamens en hertentamens nu nog 5 mensen over zijn van de originele 9. Martin en Josh hebben hun hertentamen gedaan en gehaald, Jean Francois en Bob hebben besloten op zoek te gaan naar iets anders en het tentamen niet opnieuw te doen, en Sean is voor zijn hertentamen gezakt. Toch wel blij dat ik alles gewoon in een keer gehaald heb! :) Sean hoorde pas gisteren dat ie was gezakt, en hij was al hier (hij komt uit Vancouver), de communicatie van de school is echt een drama. We zijn maar met de hele groep wat gaan drinken, en Sean is echt ladderzat geworden, waarna ie wilde gaan dansen. Hij zei dat ie wel eens van een club had gehoord die Helsinki heette, dus wij die club na wat gezoek gevonden, en vijf dollar betaald om er binnen te komen. Ik vond het al een wat rare sfeer, maar dacht er verder niet echt over na, al had de darkroom in de hoek het natuurlijk duidelijk moeten maken. Maar pas toen er ineens vijf travestieten een optreden gaven werd het ons duidelijk dat we in een homobar beland waren haha! Erg grappig, ik heb me toch wel erg goed vermaakt!

The big apple! (hmmm...een nogal lang verslag...)

Maandag is Ward jarig, en als verjaarskado had ik een lang weekend New York voor met z'n tweeen geregeld. Dus gingen we afgelopen weekend met de bus (een echte Greyhound ;) ) naar the big apple...of zoals mijn moeder deze onderneming noemde: Suske en Wiske en de grote goudreinet...

Ik had (min of meer) geheimgehouden wat we gingen doen, omdat ik wilde dat het een verrassing zou zijn, maar ik moest vanwege die stomme Amerikanen de hele tijd dingen van Ward weten (paspoortnummer enzo), dus hij vermoedde wel al iets. Dus had ik hem wijsgemaakt dat we ergens naar toe zouden vliegen en drie uur van te voren met hem op het vliegveld afgesproken. Hij moest er gelukkig nogal om lachen, en nadat we eerst nog wat bij mij thuis hadden gegeten stapten we donderdagavond om 9 uur op de bus. Het was echt zo leuk, hij was zo blij en enthousiast over de hele reis, hij leek wel een klein kind op pakjesavond! :)
We moesten eerst naar Montreal en daar overstappen; daar aangekomen bleek New York een populaire bestemming: er stond een gigantische rij. Omdat wij uit Ottawa kwamen en dus laat waren stonden we ergens achteraan, en dus maakten we ons een beetje zorgen over of we uberhaupt wel in New York zouden komen de volgende morgen...Dat bleek geen ongegronde zorg te zijn, er moest een extra vierde (!) bus ingezet worden om iedereen te kunnen vervoeren. Wij zaten in die vierde bus, en ook al vertrokken we meer dan een uur te laat, eigenlijk was het heel prima, want deze bus was niet heel erg vol en dus konden we ieder een eigen bank hebben en wat slapen.

Nou ja, slapen, dat was het plan...normaal slaap ik wel in een bus en dus is een nachtbus niet zo'n probleem, alleen in dit geval zit er midden in de nacht een grensovergang... Na 2 en een half uur wachten werd ons op onvervalst onvriendelijke Amerikaanse wijze geboden de bus uit te gaan en werden we met zijn allen in een rij gezet. Tja, gastvrij zijn ze niet, die Amerikanen. Gelukkig ging de controle zelf uiteindelijk redelijk snel, en konden we drie uur na aankomst bij de grens dan toch onze weg vervolgen. Dankzij al dit gedoe kwamen we drie uur later dan gepland aan in New York, maar ach wij hadden de tijd dus dat was niet zo erg.

Spullen in het hotel gedumpt (inchecken kon nog niet), en toen eerst maar eens gaan ontbijten. New York heeft erg veel lekker eten, maar het is werkelijk niet te betalen, dus 40dollar verder was het tot ons doorgedrongen dat we volgende keer eerst de prijzen moeten bekijken voordat we ergens gingen zitten... ;)

Daarna de hele dag door de stad gedwaald (Ward blijkt totaal dezelfde opvatting als ik te hebben over hoe je een stad bezoekt: je begint met gewoon alleen maar rondlopen, om de sfeer te proeven) Ground Zero tegen gekomen, Wall Street, en een rij van vier uur om naar het Vrijheidsbeeld te kunnen gaan. Dat laatste hebben wij maar overgeslagen. Ergens in het Financial District hebben we op een terrasje een biertje gedronken, waar een zeer hulpvaardige ober op zijn eerste dag een hele uitleg over de stad gaf, en dat terwijl ie zelf ook pas 9 dagen in New York was (hij kwam zelf uit Detroit).

Via Chinatown en Little Italy teruggelopen naar ons hotel, ingecheckt, gedoucht en toen gaan eten...en toen ging bij ons beiden om een uur of half tien het licht uit...party animals dat we er zijn...haha!

De volgende dag in het hotel een niet al te best ontbijt gegeten (oudbakken danish en niet te zuipen koffie), en daarna naar het Empire State Building gelopen, waar we anderhalf uur later eindelijk bovenop stonden. Niet zozeer omdat je trappen moet lopen (alles gaat per lift) maar omdat het er zo druk was dat er eindeloze rijen stonden. Trouwens, een tip voor iedereen die naar New York gaat: koop een city pass. Iedere attractie kost tussen de 20 en 30 dollar, en met zo'n city pass krijg je toegang tot 6 dingen (Empire State Building, Metropolitan Museum of Art, Guggenheim Museum, Museum of Natural History, Museum of Modern Art en een rondvaart om Manhattan heen) voor 65 dollar...en bovendien vaak ook nog audioguides en dat soort dingen, dus dat is echt de moeite waard!

Enniewee, terug naar the Empire Statebuilding: het uitzicht was echt fantastisch!

De spits die op het gebouw staat heeft overigens een hele speciale functie (volgens de uitleg van onze audioguide): hij was bedoeld om zeppelins aan aan te laten leggen! Helaas bleek dat niet helemaal te werken omdat er op die hoogte te veel wind staat, maar het idee was natuurlijk wel leuk.

Weer beneden zijn we doorgelopen over fifth Avenue naar Central Park, alwaar we een hotdog en een pretzel hebben gegeten en ons hebben verbaasd over de manier waarop New Yorkers zich gedragen: het gaat allemaal om zien en gezien worden. Vrouwen in minimale bikini's posteren zich precies daar waar er groepen mensen over de grasvelden lopen en doen dan net alsof ze hetzij een boek lezen, hetzij aan het zonnebaden zijn, mannen gaan daar waar het opvalt footballs heen en weer gooien in strakke shirts en met glimmende zonnebrillen, en een hond heb je niet omdat het leuk is om een hond te hebben, maar omdat je er aandacht mee trekt...meer een soort accessoire dan een vriend dus...

Op weg naar het Metropolitan Museum of Art raakte Ward helemaal in de ban van een kunstenaar die op de stoep stond met twee schilderijen, en na alle harnassen en zwaarden, zuid-amerikaans gouden kunstvoorwerpen en een heel aantal Picasso's, Klee's, Kandinsky's en wat dies meer zij in het museum te hebben bekeken, wilde hij toch wel erg graag terug naar die kunstenaar. Het waren inderdaad erg mooie schilderijen; de kunstenaar was een Nigeriaan die daar eigenlijk niet stond om ze te verkopen, maar om aandacht te trekken voor zijn studio in Brooklyn (http://www.bayostudio.com/). Ward was helemaal gefascineerd, en bleef maar kijken...dus die kunstenaar raakte ook steeds enthousiaster. De schilderijen kosten $500 per stuk, en Ward maar watertanden...Dus heb ik hem eerst maar eens meegenomen om iets te drinken, en er eens even op te kauwen, en toen besloot ie dat ie er altijd spijt van zou hebben als ie ze niet zou kopen...dus zijn we teruggegaan en een half uur later was hij de trotse eigenaar van twee schilderijen (waarvan ik er zo lang een krijg omdat hij op het moment geen ruimte heeft om ze allebei op te hangen).

Vervolgens zijn we teruggelopen naar het hotel over Broadway via Times Square, waar het GIGANTISCH druk was en er een juffrouw in glimmende amerikaanse vlag mini-rok en met twee sterren op haar tepels in cowboy-laarzen met cowboy hoed stond te doen of ze gitaar kon spelen voor de toeristen...Vaag... Nog even gekeken naar kaartjes voor een Broadway musical, maar omdat het zaterdagavond was waren die allemaal uitverkocht of niet te betalen, dus hebben we dat idee maar opgegeven. Terug in het hotel even gedoucht en toen gaan eten in een noodle-bar om de hoek, relatief goedkoop, maar errug lekker!!! :) Daarna waren we allebei weer redelijk uitgeteld, dus hebben we wat tv gekeken en toen zijn we in slaap gevallen...saai stel!

Zondagmorgen besloten we dat het ontbijt echt beter kon dan in het hotel, dus zijn we een bagelrestaurant ingelopen, waar ze echt geweldig lekkere bagels en erg goede koffie hadden. Vandaar naar de metro gegaan om naar het Museum of Natural History te gaan (na al ons geloop van vrijdag en zaterdag hadden we niet zo'n zin in weer 70 blocks lopen). Jammer genoeg vertoont de NY subway veel gelijkenis met de NS: in het weekend wordt er gewerkt aan het spoor. Daardoor raakten wij totaal verdwaald, en moesten we alsnog 30 blokken lopen...(dit nadat een New Yorkse in de metro die toen ze hoorde waar we naar toe moesten zei: Boy, did you guys screw up...ja, en dan zeggen ze dat Nederlanders direct zijn). Het Museum of Natural History is erg cool, allemaal dinosaurus-skeletten, allerlei antropologische zaken, en een hele tentoonstelling over de ruimte en het heelal, waar Ward helemaal lyrisch van werd. Met onze city pass hadden we ook toegang tot een film over kosmische botsingen, verteld door Robert Redford, ja, wat wil je nog meer?!... ;)

Daarna gaan lunchen in een mexicaans restaurant, en toen een rondvaart om Manhattan heen gaan maken. Erg cool, voor Lady Liberty langs, en de hele skyline van New York vanaf het water zien.

Drie uur later stonden we om half acht 's avonds weer op de wal, op de terugweg via 7th Avenue hebben we ergens wat gegeten en toen zijn we...jawel...gaan slapen... haha!

Helaas hield het mooie weer het op maandag voor gezien: STROMENDE regen! Uitgecheckt uit het hotel, bagage daar gelaten en toen in vijf minuten al compleet doorweekt geraakt op weg naar het ontbijt in datzelfde bagelrestaurant. Vervolgens naar de VN gegaan (en wederom doorweekt geraakt), waar we een rondleiding hebben gevolgd. Erg cool om eens in het echt te zien waar ik nou al jaren op studeer. Zoals Ward zei: you're like a kid in a candy store!

Je kunt trouwens wel overal aan zien dat de VN weinig geld hebben, de vloerbedekking valt zowat uit elkaar, de stoelen op de tribunes zijn tot op de draad versleten en de wc's stammen echt nog uit de jaren vijftig!

Na een 'diner' (Engelse uitspraak ;) ) met cheesecake gevonden te hebben (en uiteraard weer totaal doorweekt geraakt te zijn) zijn we vervolgens naar het Guggenheim museum gegaan, maar dat hadden we beter niet kunnen doen. Het regende, het Metropolitan Museum was dicht, en dus was het in het Guggenheim niet leuk meer zo druk. Bovendien vond ik de collectie nogal tegenvallen: ja, de originele collectie van Solomon Guggenheim is cool (Kandinsky, Picasso), en het gebouw is erg apart, maar de rest van de moderne kunstcollectie vond ik nou niet echt om over naar huis te schrijven...Bovendien is het ook erg klein, en kan ik niet zo goed tegen mensenmassa's, dus stonden we na een uurtje weer buiten. Omdat we toen nog een paar uur over hadden besloten we naar een van de grootste (volgens de reisgids de grootste) gothische kathedraal ter wereld te gaan, in Harlem. Deze kathedraal is nog in aanbouw, ze zijn er ergens begin 20ste eeuw mee begonnen en hij wordt helemaal gebouwd zoals middeleeuwse kathedralen in Europa werden gebouwd (ieder blok steen met de hand uitgehouwen), en naar goed middeleeuws gebruik is hij ook al een keer (in 2001) in de fik gevlogen, dus helaas bleek er niet zo heel veel te zien te zijn, maar hij was inderdaad wel groot! ;)

Op de terugweg kwamen we een latijns-amerikaans restaurant tegen, en alhoewel het niet Venezolaans was, had het eten wel erg veel weg van een Venezolaans menu: gefrituurde vis, witte rijst, bonensoep. Kreeg helemaal heimwee haha!

Toen was het tijd om onze bagage op te halen, naar het busstation te gaan en de terugreis te aanvaarden. Gelukkig waren we dit keer vroeg, en dus stonden we vooraan in de rij, waardoor we in de eerste bus zaten, die ook nog eens niet in Albany hoefde te stoppen omdat iedereen naar Montreal moest, dus waren we snel in Montreal (na 'slechts' anderhalf uur aan de grens te hebben gestaan, alwaar Ward met een stalen gezicht verklaarde dat de schilderijen maar 100 dollar hadden gekost en de border guard het maar raar vond dat ik niet beladen met tassen uit New York kwam, want iedereen gaat toch naar New York om te winkelen). Hieronder: Ward om vier uur 's morgens met zijn schilderijen op schoot wachtend tot we weer de bus in mogen...

Ward zei toen we weer thuis bij mij thuis zaten te ontbijten dat dit echt het beste verjaarskado was dat ie ooit gekregen had, dus dat was wel een erg mooi compliment. Ben blij dat ik het hem gegeven heb...en dat ik daardoor zelf ook New York heb gezien ;).

Een nogal nat kano-weekend in Algonquin Park

Met 8 mensen (mijn klasgenoot Roy en zijn zwager Patrick; mijn klasgenoot Martin en zijn vriendin Sonia; Carrie (een vriendin van Martin) en haar vriend Stefan; en Ward en ik) gingen we dit weekend kanoevaren en kamperen in de wildernis in Algonquin Park, het grootste en oudste natuurpark in Canada. Martin had het allemaal georganiseerd, en vrijdagmorgen om half negen vertrokken we vol goede moed. Na een autorit van een kleine vier en een half uur kwamen we eindelijk bij ons vertrekpunt aan. Na de kano's volgeladen te hebben met al onze zooi, vergunningen te hebben gekocht voor het park en een routeplanning achtergelaten te hebben, vertrokken we over een groot meer naar nog meer 'the middle of nowhere'. Er stond redelijk wat wind, die we uiteraard pal van voren kregen, dus dat was meteen behoorlijk aanpoten. Na het meer overgestoken te hebben kwamen we aan bij onze eerste 'portage': een soort van klunen, maar dan met een kano. Alle zooi uit de kano, rugzak voor, rugzak achter, tent in de ene hand, peddels in de andere, Ward kano op z'n nek en lopen maar... De eerste twee portages vielen gelukkig nogal mee qua lengte, maar de laatste van de dag was bijna twee kilometer lang, en dan is dit ineens echt niet zo heel leuk meer. Vooral als de muggen zich niet zo erg veel blijken aan te trekken van kleding of anti-muggenspray. Loop je met je handen vol en topzwaar van de tassen door de bossen, voel je hoe je rug onder je rugzak langzaam helemaal lekgeprikt wordt, dwars door je t-shirt heen...Gelukkig was de beloning geweldig: een strand aan een meer met een fantastische kampeerplek, met vuurplaats en voldoende ruimte voor alle tenten. Na de tenten te hebben opgezet en een vuur te hebben gestookt was het tijd voor eten: karbonades en noedelsoep hebben nog nooit zo lekker gesmaakt! :)

Omdat het de eerste avond superhelder en nieuwe maan was, konden we ongelooflijk veel sterren zien. Raar, ik heb eigenlijk nooit beseft hoe licht het eigenlijk altijd om me heen is, het was hier zo ongelooflijk donker! Erg cool, want daardoor konden we wel de melkweg zien. Na al ons eten in waterdichte zakken aan touwen in bomen gehesen te hebben, en wat angstaanjagende verhalen over beren op zoek naar eten gehoord te hebben, heb ik erg rustig geslapen...ahum.... ;) Ja, kamperen is zo wel iets anders dan op van die georganiseerde Europese campings: als je geen waterfilter bij je hebt heb je geen drinkwater, er is niet zomaar even ergens een kampwinkel, douches bestaan niet en de wc is gewoon een in de grond gegraven gat. Wel erg cool om eens mee te maken. Ongelooflijk zo wijds en ongeschonden de natuur hier nog is!!!

Helaas bleek gedurende de nacht dat het mooie weer geen stand hield, het uitzicht was behoorlijk veel grijzer en heel erg veel natter de volgende morgen...

Na de hele morgen wat rond het kampvuur gehangen te hebben hadden we daar zat van en dus besloten we toch maar een kanotripje te gaan maken. Ondanks de regen was het fantastisch mooi, en hebben we erg veel lol gehad.

Beverdammen, roofvogels, en twee 'loons' (een typisch Canadese watervogel, die een erg raar geluid maakt en die op de dollar munt staat) en ettelijke liters regen verder kwamen we zeik en zeiknat weer terug bij ons kamp, waar we met veel moeite het vuur weer aankregen zodat we in ieder geval weer een beetje op konden warmen. Met zijn allen zo dicht mogelijk bij het vuur wat natgeworden pinda's en rozijnen gegeten, en toen het maar keihard bleef regenen is iedereen toch maar in zijn eigen tent gekropen om een beetje op te warmen in een slaapzak. Gelukkig hield het rond een uur of zeven dan toch eindelijk op met regenen, zodat we het vuur weer op konden stoken en onze kleren een beetje konden drogen. Mijn jas ruikt (ook na wassen) nog naar vuur!! (maar hij was in ieder geval wel droog ;) ).

Gelukkig was het zondagmorgen eindelijk echt droog, en dus konden we zonder al te veel moeite alles inpakken voor de terugweg. We moesten dezelfde weg terug als we heen gekomen waren, alleen stond er dit keer iets meer wind dan op de heenweg. Dat bleek vooral toen we dat grotere meer weer over moesten steken...Ward en ik dachten slim te zijn door onder een hoek van 60 graden de golven te blijven insnijden...daardoor moesten we alleen wel midden over het meer, en toen we voorbij een landtong kwamen bleek ineens hoeveel wind er echt stond...redelijk link eigenlijk wel...gelukkig raakten we geen van beiden in paniek, en hebben we het keurig gehaald...maar allemachtig, ik was totaal kapot toen we eindelijk aan wal waren! Je kan namelijk nooit stoppen met peddelen, want zodra je je voorwaartse snelheid (hoe klein ook) kwijtraakt krijgt de wind vat op je boot, kom je gelijk aan de golven te liggen, en dan ga je om...Ja, heel leuk dat kanoen haha!

Aangekomen bij de auto, hebben we alles met moeite weer ingeladen (waarom lijkt het altijd alsof je op de terugweg meer bij je hebt dat op de heenweg???), en na vier en een half uur in de auto (met stops bij een subway, poutine (Quebeqois specialiteit: friet met dikke jus en kaaswrongel) shop en Dairy Queen, waren we weer in Ottawa, waar het stralend mooi weer was...Met een biertje en een bord pasta waren Ward en ik na een douche moe maar voldaan toch ook wel weer blij om weer thuis te zijn :). Almetal dus een heel erg geslaagd weekend.

En dan nog dit: speciaal voor mijn vader, zoals beloofd, een foto van mij met hoed.

Oh Canada...

1 juli is hier Canada Day, de verjaardag van Canada als 'soort van' staat: op 1 juli 1867 maakte koningin Victoria Canada officieel een apart dominion van het Britse Rijk. Geen echt heroische onafhankelijkheidsstrijd hier dus, meer een soort langzaam losmaken van het Britse Rijk, maar daarom niet minder reden voor de Canadezen om de geboorte van hun natie harstochtelijk (d.w.z. met veel bier) te vieren; een soort koninginnedag dus.

Ward was de hele week in Kitchener geweest, bij zijn moeder (zijn ouders zijn gescheiden) en broer, en ik had me in Montreal uit de naad gewerkt om allerlei interviews te regelen voor mijn research assistantship, dus een feestje was wel welkom. Ward kwam zaterdagmiddag terug, en stond hier toen met een enorme bos rozen voor de deur, heel lief. Nadat we een vaas hadden gekocht om ze in te zetten, was ik uitgenodigd om met hem en zijn moeder, jongere broer en zijn tweelingbroer en diens vrouw en kinderen mee uit eten te gaan. Best spannend, meet the family haha! Maar het was erg gezellig, dus dat viel erg mee. Na het eten (vroeg afgelopen met twee kinderen van 2 en 4) kon hij de auto van zijn broer lenen, en dus zijn we een stuk de Gatineau Hills in gereden, hebben we een ijsje gegeten en wat rondgelopen, erg cool!!

's Zondags, Canada Day zelf, zijn we 's morgens eerst naar Parliament Hill gegaan, waar van alles te beleven was: de Royal Canadian Mountain Police op paarden die een show gaf, speeches van de premier en de governor general, muziek, parachute springen en de 'snowbirds' (stuntteam van de luchtmacht) die overvlogen. In de straten om Parliament Hill heen waren allemaal straatartiesten, muziek etc. Uiteraard liet Ward me niet wegkomen met een 'maar ik ben helemaal niet Canadees', en kon ik niet om wat Canada parafernalia heen, dus liep ik in mijn canada-shirt met een maple leaf op mijn wang rond.

's Middags waren we uitgenodigd om bij Ward's tweelingbroer (en vrouw en kinderen) te komen bbq-en, samen met Ward's moeder en andere broer. We zouden daar ook blijven slapen want die tweelingbroer woont een halfuur buiten Ottawa. Ik zag daar wel een beetje tegenop, want het leek me wel een beetje erg lang, zo goed kende ik die familie nou ook weer niet. Maar het was erg gezellig, we hebben een paar spelletjes van een soort Italiaans jeu de boules, met iets zwaardere en grotere ballen gedaan, gegeten, een paar potjes gesjoeld (de vrouw van Eric, Ward's tweelingbroer, is van Nederlandse komaf) waarbij ik iedereen ingemaakt heb (afkomst verloochent zich niet), naar het plaatselijke vuurwerk gekeken en toen nog kolonisten van Catan gespeeld. Volgens Ward vonden ze me allemaal erg aardig, en ik hoorde zijn moeder op een gegeven moment tegen hem zeggen: well dear, I have to admit, your taste is improving, dus ik denk dat ik goedgekeurd ben, haha!

De volgende morgen hadden de kinderen dat ook besloten, dus moest er eindeloos gespeeld worden met het theeservies, de autootjes, het poppenhuis en moest ik verhaaltjes voorlezen. Ik moet zeggen: ik had het niet achter mezelf gezocht haha! Jen (Eric's vrouw) wilde erg graag naar een Nederlandse winkel, helemaal met een echte Nederlandse, dus op de terugweg naar huis zijn we gestopt bij een winkel (in the middle of nowhere). Heel grappig, kan je ineens beschuit, Brinta, ontbijtkoek, allerlei conimex spullen en Albert Heijn huismerk pindakaas en doperwtjes krijgen haha!

Natuurlijk moest er ook een groepsfoto gemaakt worden, hieronder het resultaat:

Van links naar rechts: Eric (in zwart adidas shirt met petje), Sophie, Tate (Ward's jongere broer), Ward's moeder en Jen (Eric's vrouw). De kinderen zijn Sophie en Mattheus, en achteraan staan Ward en ik. Almetal wel een geslaagd weekend dus! :)

een hele coole dag

Mijn vriendin Anne (nee ze is niet dik, ze is zwanger) en haar vriend Eric (die nooit op de foto wil) vroegen of ik mee wilde naar een soort van safaripark met Canadese beesten. Het werd een geweldige dag (al zijn die dieren allemaal zo geconditioneerd als de ziekte, ze bedelen allemaal om wortels enzo, maar goed).

Er waren wilde zwijnen:

Buffels:

Herten:

Wapiti's (grotere herten):

Coyotes (ja ook jonkies):

Wolven:

En beren:

En verder ook nog ganzen (met jongen), steenbokken, wasberen, elanden (waar we alleen een glimp van hebben opgevangen in de verte), bevers (waar we helemaal niks van gezien hebben behalve hun dammen), chipmunks en een hele hoop rednecks die blikjes naar de dieren gooien, schreeuwen, en te hard rijden....maar dat terzijde.

Erg erg leuke dag gehad dus!!! :)

Washington en een picknick

Al weer meer dan een maand verder...ben niet zo'n trouwe blogger geloof ik...Wel weer veel gebeurd, dat wel. Ben afgelopen week in Washington DC geweest voor het Summer Symposium van Women in International Security. Dat was supercool, maar heel erg vermoeiend, we hadden van 's morgens acht uur tot 's avonds negen uur programma. Erg intensief, maar ik heb erg veel geleerd, en bovendien was het erg leuk om eens een stel vrouwen tegen te komen die in dezelfde dingen als ik geinteresseerd zijn.

Hierboven de foto van alle dames op de trappen van een van de bijgebouwen van Capitol Hill. Er waren 32 mensen, uit 16 verschillende landen, wat een erg divers beeld van veiligheidsstudies gaf, en het programma bestond uit inhoudelijke presentaties, persoonlijke ontwikkelingsworkshops, recepties (zodat we konden netwerken) en presentaties van papers van studenten. Erg goeie tijd gehad. Helaas niet zo veel gezien van Washington, maar dat komt dan nog wel een andere keer! :)

Op de terugweg was er een enorme onweersbui boven Washington, en Air Canada had z'n vlucht gecancelled, dus zat ik vast in Washington. Helaas zaten er heel veel mensen vast in Washington, dus was het erg lastig om nog een hotel te vinden. Ik was samen met een vrouw uit Montreal die ook dankzij air canada was gestrand aan het hotels bellen gegaan, en zij kreeg zo waar van Best Western te horen dat er nog kamers waren. Toen ze naar het adres en telefoon nummer vroeg kregen we wel een wat rare area code, vond ik, maar ik heb nog twee keer gevraagd of dit echt Dulles, bij Washington DC was, en dat werd tot twee keer toe bevestigd. We stappen in een taxi, de taxichauffeur kijkt naar het adres en zegt: daar heb ik nog nooit van gehoord, ik bel ze wel even. Blijkt het een hotel in Oregon te zijn!!! Stelletje sukkels! Wij weer terugbellen, krijg ik eerst te horen dat ik na de annuleringsdeadline bel, dus dat ik gewoon moet betalen. Ik ben gelukkig rustig gebleven (die andere mevrouw niet) en nadat ik uiteindelijk een manager te pakken had gekregen aan wie ik de hele situatie kon uitleggen kon ik zonder kosten alsnog annuleren. Die andere mevrouw werd onwijs pissig en begon een heel verhaal van het is jullie fout en daar moet ik niet voor hoeven te betalen, en die moet nu een officieel klachtenformulier indienen voordat ze het terugkrijgt... Ja, Amerika op z'n best...

Gelukkig bedacht ik me toen ineens dat ik allemaal businesscards had gekregen van mensen op het symposium die in Washington wonen, dus heb ik die gebeld, en een daarvan woonde vlakbij het vliegveld, en daar mocht ik toen gelukkig slapen. Dat scheelde wel, want verder bleek de volgende dag dat er een hele hoop mensen op het vliegveld hadden moeten overnachten...

Dag later dan gepland kwam ik dus in Ottawa aan, en ben vervolgens de hele dag bezig geweest om achter de feiten aan te rennen en alles wat ik die dag gepland had ofwel te verschuiven ofwel sneller te doen...

Het is hier nu super warm, het Canadese klimaat is er echt een van extremen! Graad of 32, en erg vochtig, niet ideaal dus. Maar wel lekker om te gaan picknicken, dus gisteravond samen met Ward (voor degenen die dat nog niet wisten, Ward is sinds iets minder dan vier maanden mijn vriend) allerlei kazen, stokbrood, fruit, etc. gekocht en bij de watervallen in de rivier gaan zitten. Ondanks de verbeten aanval op mijn blote benen van de gehele muggenpopulatie ter plaatse was het erg lekker om zo buiten te zitten! Hieronder nogal suffe foto van ons beiden, en dan nog een die nog suffer is... Ja, het was gezellig haha!!

Duuuuussss....

foto update

Ik heb mijn batterijen gevonden, dus zoals beloofd wat foto's (mams als je goed kijkt zie je in twee foto's bekende dingen).
Ten eerste de eetkamer:
Dan, de woonkamer (we hebben nog niet echt meubilair, daar wordt aan gewerkt):
De woonkamer vanuit een andere hoek: De keuken (niet echt groot, maar dankzij alle ikea opbergsystemen kun je er toch een hoop in kwijt):
Het uitzicht vanaf het balkon:
En mijn kamer (die nog ernstig behoefte heeft aan een bed, een ladenkast en een boekenkast):

Ben er zelf erg blij mee! :)