Allemaal vanuit een (alweer) onder een zware laag ijzel (centimetertje of 2 a 3) bedolven Ottawa: heel gelukkig nieuw jaar!!!! Ik hoop dat jullie allemaal een leuke jaarwisseling hebben gehad. Hier was het wel OK, al had ik me oudejaarsdag anders voorgesteld dan hij uiteindelijk verliep. Zaterdag hebben Roy en Chantale me geholpen al mijn spullen te verhuizen, en daarna zijn ze hier in Martin's apartement komen eten, en mijn plan was om hier zondagmorgen flink schoon te maken, en dan naar mijn eigen apartement te gaan om daar de boel leefbaar te gaan maken, meubels zo te verplaatsen als ik ze wil hebben, en alles uit te pakken, zodat ik het nieuwe jaar echt met mijn eigen plekkie kon beginnen.
Helaas was er in het apartement van Martin een koolmonoxide detector die hele andere plannen had. Ik wilde letterlijk net het licht uit doen om te gaan slapen, toen dat ding begon te piepen (zaterdagnacht). Keihard. Niet op z'n alarm stand, maar eens in de 20 seconden, met een of andere foutmelding die ik niet begreep. Voor de zekerheid eerst maar eens alle ramen opengezet, en toen gaan bedenken wat ik hier aan kon doen. Nou is het plafond hier erg hoog, en ben ik niet zo groot, dus staande op een stoel kon ik er niet bij, en nadat ik de eettafel eronder geschoven had kon ik er nog steeds niet echt bij. Ik kon alleen zien dat het ding aan een snoer zat, en dat het dus niet de batterij kon zijn zoals ik eerst dacht.
Inmiddels was het over half een, de poes vond het allemaal reuzeleuk (want ik was nog wakker en dus moest er gespeeld worden), maar ik vond het minder, want dat gepiep was echt oorverdovend! Eerst maar eens Martin proberen te bellen, maar die nam natuurlijk niet op, de huisbaas van hier ook niet...dus na hard nadenken bedacht ik dat de enige persoon die nog wel eens wakker zou kunnen zijn mijn klasgenoot Darryl was (een van de allerirritantsten van het stel). Dus ik Darryl gebeld, en die nam inderdaad nog op. Hij was halfdronken, want aan het vieren dat een van zijn vrienden zich verloofd had, en zijn eerste reactie was: hmmm...that sounds like that apartment isn't the place you want to be right now, go for a walk around the block... Gelukkig was hij wel bereid om te komen helpen, hij zou er in een half uurtje zijn. Dat werd anderhalf uur, maar toen kwam hij wel heel trots binnen met voor zichzelf en mij een broodje shaorma.
Ik had ondertussen de kat in zijn kattenmand geworsteld, en Darryl vond dat ik voor de zekerheid maar met hem mee moest komen samen met de kat, om geen risico te lopen. Dus een taxi genomen naar zijn apartement. Toen hij de sleutel in de deur stak zegt ie: oh ja, het is hier nogal een puinhoop, maar omdat ik je nu uit de brand help, mag je er niet over oordelen, goed? Toen ik binnenkwam begreep ik waarom, de rotzooi was onbeschrijfelijk. Overal vuile was op de vloer, op de koffietafel glazen met ondefinieerbare restanten van wat ooit iets drinkbaars geweest moet zijn, overal lege colablikjes en pizzadozen, de keuken met overal vuile borden, bestek, mokken nog half gevuld met koffie en pannen die eruit zagen of ze binnenkort zelf het apartement uit zouden wandelen. Maar ik heb inderdaad niets gezegd, hij hielp me uit de brand tenslotte... Vervolgens werd het nog erger, hij heeft een sofabed, zo eentje waar je het bed uit de zitting omhoog trekt en dan uitklapt. Maar die had ook schonere tijden gekend, er zat weliswaar een hoeslaken om het matras, maar dat zat helemaal vol met kruimels, kroonkurken, en andere troep. Hij kijkt er eens naar, klopt het meeste eraf en zegt: there you go... en geeft me zijn slaapzak, met de waarschuwing dat de laatste keer dat ie daarin geslapen heeft tijdens zijn 'hunting trip' was...nou had ie me al eerder verteld dat het gebruikelijk is om terug te keren naar het mannelijke jachtinstinct tijdens zo'n trip, d.w.z. pijproken, veel drank, niet scheren, en ook vooral niet wassen of douchen...Hij had die slaapzak ook niet even gelucht of zo, dus ik heb zó lekker geslapen :-S... Ondertussen was de kat van Martin zwaar getraumatiseerd het apartement aan het inspecteren, waarna ie onder Darryl's bed kroop en we hem verder niet meer gezien hebben.
Ik ben de volgende morgen om een uur of half tien opgestaan, naar het apartement hier gelopen, en om een uur of tien kreeg ik eindelijk Martin aan de telefoon die me het noodgevallen nummer van zijn huisbaas heeft gegeven. Gelukkig woont de huisbaas hier in hetzelfde gebouw, dus die was binnen vijf minuten hier beneden met een trap. Hij had een vrij radicale methode als oplossing: hij trekt gewoon die hele detector van het plafond (er bleek een soort stekkertje in te zitten). Helaas bleef het ding toen nog piepen, en wat bleek: er zat een back-up batterij in, en die was leeg...ja, van de moderne technologie moet je het hebben...
Gelukkig was het probleem nu wel opgelost, dus ik ben gaan douchen om de zware geur van een jachttrip die ik zelf niet had meegemaakt van me af te spoelen, en daarna ben ik de kat bij Darryl op gaan halen. Toen dat allemaal gedaan was, was het te laat om nog naar mijn eigen apartement te gaan en daar te gaan uit pakken, dus dat idee heb ik maar opgegeven. Sean belde ook of ik nog mee wilde komen eten, hij had een enorm stukroasted beef (echt gigantisch!!!), dus dat ben ik toen maar gaan doen. Erg lekker!
Het feestje was wel gezellig, al was het raar om zo rond te lopen tussen allemaal mensen die je niet kent. Ik kende alleen Sean en vagelijk een meisje dat ik al eens eerder ontmoet had, dus ik had af en toe echt een beetje aanvallen van heimwee... Wat het er ook niet beter op maakte was dat de enige die ik daar echt kende, Sean, me de helft van de tijd volkomen negeerde, omdat hij overduidelijk besloten had niet alleen te slapen die nacht. Dit nadat hij me eerst had lopen pushen dat ik maar daar moest crashen na het feest omdat het zwaar aan het ijzelen was, en een taxi dus heel moeilijk te krijgen zou worden De plannen waren blijkbaar gewijzigd nu, omdat meneer nu dus besloten had om een meisje te gaan versieren (iemand die ook daar zou 'crashen'). Krijg nu niet het verkeerde idee hier, ik ben absoluut niet geinteresseerd in Sean, hij is meer een soort broer (maar wel van het irritante soort ;-) ), maar ik begon me wel een beetje zorgen te maken waar ik dan moest blijven... Dus op een gegeven moment zegt dat meisje dat hij aan het versieren is: ik wil nu wel gaan slapen, waarop Sean meteen in de benen komt en aanstalten maakt om te vertrekken. Ik riep hem achterna: he, what's the plan here?...en hij kijkt me aan, zegt, oh ja, jij zou ook hier slapen...hmmm...grijpt een vriend van hem bij zijn kladden en zegt: can you give her a ride home? Op Sean kun je bouwen :-S ... Maar goed, dus een lift gekregen van een stel vrienden van Sean, stapvoets heel Ottawa doorgereden vanwege de enorme ijzel...voelde me wel een beetje lullig moet ik zeggen, want zij woonden echt niet eens in de buurt van waar ik nu zit, dus ze moesten echt een enorme omweg maken...Ja, dat krijgt Sean nog wel te horen als ik hem weer spreek!
Enniewee, nu dus 2007. Morgen begint officieel het tweede semester, al heb ik deze week nog geen lessen, maar ik moet ineens wel weer van alles doen voor mijn research assistantship, dus vanaf morgen wordt het leven weer serieus haha! Mijn goede voornemen voor dit jaar is iets minder hard te werken, en iets meer andere dingen te gaan doen, dus ik heb het universiteitskoor hier gemaild of ik auditie kan doen, en ik ga denk ik bij een hardloopclubje (als ik tenminste eindelijk eens die bovenbeenspierversterkende oefening van Sean krijg zodat mijn knie weer gaat meewerken). Maar goed, zo eerst maar eens naar mijn nieuw apartement, daar beetje in gaan richten!
