kamperen en het begin van het schooljaar

September...ik ben nu officieel aan mijn tweede jaar hier begonnen...raar idee! Om nog even weg te gaan voordat alle gekte weer losbarst, zijn Ward en ik afgelopen weekend 600 kilometer naar het noordwesten van Ontario gereden om te gaan kamperen. 600 kilometer is nogal een eind, maar wij waren nogal laat met het zoeken naar een camping, en alles was vol omdat afgelopen weekend hier een lang weekend was, dus hadden we besloten ons heil dan maar ver weg te zoeken. En de lange autorit was zeker de moeite waard! De camping waar we stonden, Esker Lakes Provincial Park, was zowat leeg (en zeker op het stuk waar wij stonden), dus we hadden heel erg de ruimte, en de omgeving was erg mooi. Het is op de waterscheiding tussen de atlantische oceaan en de arctische oceaan, in het bos, dat voornamelijk bestaat uit enorm hoge berken. We kwamen er zaterdagmiddag na een supermooie autorit door allerlei heuvels, wildernis enz. aan, en moesten na het eten en het opzetten van onze tent 's avonds zowat in het kampvuur kruipen om een beetje warm te blijven. De volgende dag hebben we een wandeltocht van 14 kilometer gemaakt, door de bossen, door moerassen, over omgevallen bomen...best vermoeiend! Geen elanden of beren tegengekomen, wel twee slangen en een heleboel berensporen. Toen we later weer bij de camping waren zagen we een hele grote berenval staan, en we kwamen er een van de andere kampeerders tegen, die vertelde dat ze de hele zomer erg veel last van beren hadden gehad op deze camping, omdat er nauwelijks bessen waren. Normaal blijven beren liever bij mensen uit de buurt, maar als ze honger hebben gaan ze op strooptocht. Je moet dus ook altijd al je eten en alles wat zoetig ruikt (tandpasta, zeep etc.) in een auto bewaren of in een boom hangen als je hier kampeert. Nou, je kunt je voorstellen, na deze mededelingen van deze andere kampeerder heb ik heeeeeeeeeel rustig geslapen...ahum.

De volgende morgen ging deze camping dicht (net als heel veel andere campings in Ontario na het Labour Day weekend in september), dus moesten we vertrekken. We zijn via een andere route (nog veel mooier!!) naar het zuiden gereden en hebben een camping in Algonquin Park opgezocht. Daar hadden ze niet zo veel last van beren, maar wel van chipmunks (die graag in je auto kruipen, of op schoot komen zitten - ik wist trouwens niet dat chipmunks ook wangzakken hebben, maar het zijn eigenlijk net hamsters!) en wasberen. We zaten bij ons niet zo erg goed brandende kampvuur (het hout dat de camping ons verkocht had was zeiknat) en we hoorden iets in de bosjes scharrelen. Ik scheen met mijn zaklamp, zat er een wasbeer. Ward helemaal enthousiast, begon tegen dat beest te praten: hey little fellow, what are you doing? Die wasbeer, duidelijk een vaste gast op de camping, dacht: he, eten! en rent echt in een rechte lijn naar Ward, totdat ie onder Ward's stoel zat. Dat vond Ward toch weer even iets minder... dus die probeerde het beestje weg te jagen door met zijn handen te wapperen en kstkst geluiden te maken. Eigenlijk hoogstkomisch!!!

Daarna zijn we naar het strandje van het meer gelopen, want het was superhelder, en dus konden we heel erg veel sterren zien. Ik blijf er enorm van onder de indruk...hoe donker het hier kan zijn... ongelooflijk, en heeeeeel erg mooi!!! En op de achtergrond hoorden we af en toe wolfgehuil, om het plaatje compleet te maken.

Dinsdag hebben we alles ingepakt en toen zijn we een wandeling over allemaal kliffen gaan maken voordat we de terugreis naar Ottawa aanvaardden. De bossen beginnen langzaam van kleur te veranderen, dus de vergezichten waren adembenemend! En verder kwamen we nog een hele hoop beverdammen en -burchten, twee schildpadden en een kolibrie tegen, tot Ward's teleurstelling en mijn lichte opluchting dus weer geen beren of elanden. Voor foto's (uploaden duurt hier zo ongelooflijk lang...:S) zie: http://carletoncanada.facebook.com/album.php?aid=21300&l=c949f&id=664586281

Was dus erg geslaagd, even helemaal weg. Helaas lag er een hoop werk toen ik thuiskwam, we hadden woensdags 5 sollicitatiegesprekken gepland voor twee research assistants die voor Jim en mij gaan werken aan een database (jaja, ik word baas haha!), en daar moest ik nog van alles voor voorbereiden. Rustig thuiskomen was er dus niet bij: de realiteit plofte meteen weer bovenop me... :S

Het schooljaar is nu dus officieel weer begonnen, al beginnen mijn colleges pas maandag. Het ondersteunend personeel heeft deze gelegenheid aangegrepen om te gaan staken, dus de universiteit is een grote chaos. Printers en kopieerapparaten worden niet gerepareerd of bijgevuld dus literatuur bij elkaar sprokkelen valt nog niet mee, computers worden niet gerepareerd als ze vastlopen, je kunt nergens je kopieerkaart opladen, wij hebben geen sleutel van ons nieuwe kantoor en niemand kan ons die geven aangezien de secretaresses er niet zijn, niemand weet of alle roosters kloppen... En dat omdat men vindt dat als de wetenschappelijke medewerkers 4% loonsverhoging (per jaar voor de komende drie jaar) krijgen (bedongen in het najaar vorig jaar), het ondersteunend personeel met een bod van 3% geen genoegen kan nemen...Ergens begrijp ik wel dat ze vinden dat het oneerlijk is om sommige mensen meer te geven dan anderen, maar aan de andere kant komt mijn Nederlandse poldermodel-loonmatigingshart accuut in opstand...hoezo is drie procent per jaar te weinig?? En vier procent is absurd!!! De vakbonden hebben hier nog heel erg de houding dat de werkgever 'de vuile kapitalistische uitbuitende vijand' is, en dat het gaat om zo veel mogelijk loonsverhoging in loononderhandelingen. Het wordt daarnaast ook absoluut niet gewaardeerd als je ze niet steunt; zelfs als je helemaal niks met die hele staking te maken hebt wordt je geacht de stakers te steunen want als de vakbond staakt dan is dat per definitie terecht. Je bent ook verplicht lid van een vakbond als je waar dan ook werkt (ik ben een uitzondering omdat mijn beurs een onderzoekstoelage is ben ik geen werknemer en dus geen vakbondslid), en als je besluit niet te staken terwijl de vakbond tot een staking beslist (wat per referendum gebeurt, dat dan weer wel) kan de vakbond je via de rechter zelfs proberen een boete op te leggen.

Verder blijkt dat er na alle tentamens en hertentamens nu nog 5 mensen over zijn van de originele 9. Martin en Josh hebben hun hertentamen gedaan en gehaald, Jean Francois en Bob hebben besloten op zoek te gaan naar iets anders en het tentamen niet opnieuw te doen, en Sean is voor zijn hertentamen gezakt. Toch wel blij dat ik alles gewoon in een keer gehaald heb! :) Sean hoorde pas gisteren dat ie was gezakt, en hij was al hier (hij komt uit Vancouver), de communicatie van de school is echt een drama. We zijn maar met de hele groep wat gaan drinken, en Sean is echt ladderzat geworden, waarna ie wilde gaan dansen. Hij zei dat ie wel eens van een club had gehoord die Helsinki heette, dus wij die club na wat gezoek gevonden, en vijf dollar betaald om er binnen te komen. Ik vond het al een wat rare sfeer, maar dacht er verder niet echt over na, al had de darkroom in de hoek het natuurlijk duidelijk moeten maken. Maar pas toen er ineens vijf travestieten een optreden gaven werd het ons duidelijk dat we in een homobar beland waren haha! Erg grappig, ik heb me toch wel erg goed vermaakt!